ราชกิจจานุเบกษา ในสมัยรัชกาลที่ ๖ - รัชกาลที่ ๗ ก่อนเปลี่ยน แปลงการปกครอง พ.ศ. ๒๔๗๕ มีขนาดรูปเล่ม ๑๖ หน้ายก หรือขนาด ๑๔ ๑/๒ x ๒๑ ๑/๒ ซม.

ในปีพุทธศักราช ๒๔๕๓ (ร.ศ. ๑๒๙) ซึ่งออกเป็นเล่ม ๒๗ มีตรา "อาร์ม" ซึ่งเป็นตราแผ่นดินเป็นสัญลักษณ์ ครั้นในปี พ.ศ. ๒๔๕๔ - ๒๔๕๕ (ร.ศ. ๑๓๐ - ๑๓๑) เล่ม ๒๘, ๒๙ โปรดให้ใช้ตรา "ครุฑ" เป็นสัญลักษณ์ ซึ่ง ลักษณะครุฑในบางเล่มแตกต่างกัน ส่วนศักราชนั้น ยังคงใช้รัตนโกสินทรศก เป็นเครื่องกำหนดปี เช่น เล่ม ๒๗ รัตนโกสินทรศก ๑๒๙ และแยกเนื้อเรื่อง เป็นแผนกราชกิจจาและแผนกกฤษฎีกา อย่างไรก็ดี ราชกิจจานุเบกษาพิเศษ ประจำวันที่ ๑๖ พฤศจิกายน ร.ศ. ๑๒๙ การพระราชพิธีบรมราชาภิเษกและ เฉลิมพระราชมณเฑียร เริ่มใช้ทั้งจุลศักราช พุทธศักราช และรัตนโกสินทรศก กำกับทั้ง ๓ ศักราชแล้ว

ปี พ.ศ. ๒๔๕๖ - ๒๔๕๗ เล่ม ๓๐ ถึงเล่ม ๔๙ คงใช้ตรา "ครุฑ" เป็นสัญลักษณ์ และพุทธศักราช ๒๔๖๗ เป็นต้นมา ราชกิจจานุเบกษา จะมี สารบาญอยู่ด้านหน้า ทำนองเดียวกับวารสารทั่วๆ ไป เมื่อครบปี จะมี สารบาญรวมทั้ง แผนกกฤษฎีกา และแผนกราชกิจจานุเบกษา หรือบางที เรียกว่า แผนกสามัญ โดยแบ่งออกเป็นครึ่งปีแรก เริ่มตั้งแต่เดือนเมษายน เป็นภาค ๑ ครึ่งปีหลัง ตั้งแต่เดือนตุลาคม เป็นภาค ๒ แต่ละแผนกจะมี สารบาญเฉพาะของแต่ละปี เช่น สารบาญ แผนกกฤษฎีกา ภาค ๑ หน้า ๑ ถึงหน้า ๓๑๐ ภาค ๒ หน้า ๓๑๑ - ๕๒๓ เป็นต้น

ราชกิจจานุเบกษามีการกำหนดเลขหน้าเฉพาะของแต่ละแผนก ไม่ใช้ร่วมกันทั้งแผนกกฤษฎีกาและแผนกราชกิจจา โดยแยกเลขหน้า เริ่มจากหน้า ๑ ทั้งสองแผนก การนำมารวมเล่ม จะแยกเป็นสองแผนก เรียงตามเลขหน้า และวันที่กำหนดออก ในช่วง ปี พ.ศ. ๒๔๕๓ ถึง พ.ศ. ๒๔๗๕ จะออกทุกวันอาทิตย์ นอกจากมีราชการพิเศษจะมีฉบับ พิเศษออกเพิ่มขึ้นโดยจะมีคำว่า ฉะบับพิเศษ อยู่ที่แผ่นแรกของราชกิจจา นุเบกษา การนำราชกิจจานุเบกษามารวมเล่มในช่วงปี พ.ศ. ๒๔๕๓ - ๒๔๗๕ จะเริ่มจากเดือนเมษายน ซึ่งเป็นเดือนเริ่มต้นปีใหม่ของไทยในยุคนั้น

ราชกิจจานุเบกษาเป็นเอกสารที่ออกโดยราชการ ในช่วงแรกๆ จึงแจกจ่ายให้กับเสนาบดี ข้าราชการ หรือประชาราษฎรบางส่วนเท่านั้น จนกระทั่งในสมัยรัชกาลที่ ๕ จึงประกาศให้เก็บเงินจากผู้ที่ขอรับหนังสือ ราชกิจจานุเบกษา เป็นรายปี ปี ละ ๘ บาท ถ้าส่งให้ถึงบ้านต้องเพิ่มอีก ๒ บาท รวมเป็น ๑๐ บาท ในช่วงรัชสมัยรัชกาลที่ ๖ นั้น การชำระเงินค่า บอกรับหนังสือราชกิจจานุเบกษา ให้จ่ายล่วงหน้าเป็นปี ทั้งนี้ตามใบแจ้ง ความที่แนบมาด้วยกับราชกิจจานุเบกษาของพระยาประกาศอักษรกิจ ผู้จัดการหนังสือราชกิจจานุเบกษาในยุคนั้น ตามใบแทรกในหน้าสุดท้ายของ ราชกิจจานุเบกษา เล่ม ๔๐ หน้า ๒๖๐ ลงวันที่ ๒๘ มกราคม ๒๔๖๖

ราชกิจจานุเบกษา เป็นหนังสือที่มีคุณค่ามหาศาล เป็นแหล่ง ข้อมูลที่สำคัญยิ่งในด้านประวัติศาสตร์ของไทย เป็นหลักฐานในการค้นคว้า ในด้านต่างๆ เช่น

ด้านประวัติศาสตร์ ราชกิจจานุเบกษาได้บันทึกเหตุการณ์ต่างๆ อย่างต่อเนื่องโดยเฉพาะข่าวในพระราชสำนัก การเปลี่ยนแปลง โยกย้าย การแต่งตั้งในข้อราชการของแต่ละกระทรวง ทบวง กรมต่างๆ ล้วนแต่เป็นประวัติศาสตร์ที่ควรศึกษาค้นคว้า

ด้านการเมืองการปกครอง ราชกิจจานุเบกษาเป็นหลักฐานอัน สำคัญยิ่งในด้านการเมืองการปกครอง ในช่วงรัชกาลที่ ๖ และ รัชกาลที่ ๗ ก่อนเปลี่ยนแปลงระบบการปกครอง

ด้านขนบธรรมเนียมประเพณี โดยศึกษาได้จากข่าวต่างๆ โดย เฉพาะข่าวในพระราชสำนัก หรือการบันทึกพระราชกรณียกิจ ให้ทราบถึงขนบธรรมเนียมที่เกี่ยวข้องกับพระราชสำนัก ซึ่งเป็น หลักฐานยืนยันว่าประชาชนชาวไทยนั้น มีความจงรักภักดีในสถาบัน พระมหากษัตริย์เป็นอย่างยิ่ง

ด้านภาษา ทำให้ทราบถึงการวิวัฒนาการ การเปลี่ยนแปลงใน การใช้ภาษาและตัวอักษร ในแต่ละช่วงปีนั้น ๆ

นอกจากนี้ ราชกิจจานุเบกษายังใช้เป็นหลักฐานในกระบวนการ ตุลาการ และใช้เป็นหลักฐานอ้างอิงกับหน่วยราชการและศึกษาวิวัฒนาการ พิมพ์หนังสือของประเทศ ทั้งระบบการพิมพ์ตัวอักษร การจัดรูปเล่ม การจัดคอลัมน์ ในแต่ละสมัยแต่ละรัชกาลได้เป็นอย่างดี เพราะมีการ จัดพิมพ์อย่างต่อเนื่องสืบมาจนถึงปัจจุบัน